Dla Carycy ze strażnicy, zatroskani sympatycy: Trudno połknąć te ości...

Raz mi pewien brat doradzał, bym się „trzymał społeczności”...

Lecz jak mam się trzymać ludzi, z których wciąż mi ktoś zazdrości?

Ja zdobyłem wykształcenie, oni trwali w „potulności”.

Mnie jest dane widzieć więcej, lecz ich to jedynie złości.

Po dziesiątkach lat wyrzeczeń nie mam dłużej cierpliwości.

Chcę żyć zgodnie z przekonaniem, a nie pod dyktat waszmości,

Co z dalekiej Ameryki zapewniają o miłości,

Lecz mających inne zdanie wyrzucają bez litości.

Nie chcę znosić samozwańców oraz ich „nieomylności”,

Na myśl o ich zakłamaniu zaraz zbiera mnie na mdłości,

Nie rozumiem tylko, jak udało wpoić się większości

Ślepe podporządkowanie grupie cwanych jegomości.

Jak udało się narzucić wzorzec tępej uległości

I do rangi cnoty wynieść cechę głupiej bezmyślności?

Jak udało się pokonać moc indywidualności,

Aby zaprząc ją w fałszywą służbę rzekomej jedności.

Jak udało się tę „jedność” zbliżyć do jednolitości,

Wszczepić ludziom ten substytut miast chrześcijańskiej wolności,

By oczami swymi nie widzieli zwykłej bezduszności,

Którą się cechuje ten swoisty kombajn wydajności.

Już Ezechiel pisał dawno o „dolinie wyschłych kości”...

Jego opis odpowiada obecnej rzeczywistości,

W której faktem jest ogromne spustoszenie mentalności,

Zaś odporność na destrukcję cechą skromnej jest mniejszości.

Patrząc na to, co się dzieje, nie mam żadnych wątpliwości

Że stan rzeczy istniejący całkiem obcy jest boskości,

Wręcz przeciwnie – narastanie kłamstwa oraz przebiegłości

Świadczy o tym, że – niestety – jest to dzieło diabelskości.

Gdy zobaczę, że coś mięknie w twardej bryle kostyczności,

Stwierdzę, że do zbytniej chwały nikt pretensji już nie rości,

Zaś przywódcy przepraszają za swe błędy i marności,

To z radości może uznam znów zalety społeczności!

środa, 6 czerwca 2012