Dla Carycy ze strażnicy, zatroskani sympatycy: Krótkiej historii pewnego szczerego człowieka

No, i wreszcie jestem „poza”,
Lecz jak niegdyś rzekł Spinoza,
Gdyś uczynił coś dobrego,
Raduj się, a nie smuć z tego,
Choćby ludzie w jednej chwili
Złem ci za to odpłacili.

No, i wreszcie jestem „poza”.
Lecz nie jestem „dolorosa”,
Wręcz przeciwnie – się raduję,
Bo to – dzięki Bogu – czuję,
Że mnie wcale nie porzucił,
No więc – co się będę smucił?!

No, i wreszcie jestem „poza”,
Taki skutek ma osmoza.
Pod ciśnieniem na jaw wyszła
Cała hańba Towarzystwa;
Zakłamanie i oszustwo,
„Złoty cielec” jako bóstwo.

No, i wreszcie jestem „poza” -–
Już mnie nie dotyczy groza
„Komitetów sądowniczych”,
Żebym miał się z nimi liczyć.
Nielegalne i zbójeckie,
Niebiblijne i zdradzieckie.

Bóg nie puści tego płazem
I ukarze tę zarazę;
Która jak Nemrod (myśliwy)
Tropi ludzi sprawiedliwych,
Słabsze jednak ma działanie
Gdy ktoś Boże prawo łamie.

Dziś największym „zagrożeniem”
Nie jest draństwo, lecz myślenie.
Gdy ktoś kradnie albo chleje,
To nic przecież się nie dzieje;
Dużo gorsza jest krytyka
„Roztropnego niewolnika”!

Choć fałszywym jest prorokiem,
Choć omija prawdę bokiem,
Choć nie ma za grosz pokory,
Choć lud coraz bardziej chory,
On w tym stanie go utwierdza,
Choć to przecież żadna twierdza.

Czy „potulnych” to zasmuci,
Gdy ten „pasterz” ich porzuci,
Arcypasterz zaś prawdziwy
Zechce im ich pogląd krzywy
Wyprostować i naprawić
By ich rzeczywiście zbawić?

Czy powiedzą Mu „potulni”:
– Panie, mamy tu okólnik,
W którym stoi, żeś przed wiekiem
Tak zachwycił się człowiekiem,
Żeś mu całe oddał mienie
Oraz ufasz mu szalenie.

Skoro już sto lat panujesz,
Czego teraz oczekujesz?
Nam „Strażnica” co niedzielę
Wytyczała jasne cele,
Mówiąc, że nas nie oszuka.
A Ty czego tutaj szukasz?

Czy tak będzie, czy też nie,
Tylko Bóg naprawdę wie.
Chociaż to zupełna groza,
Dzisiaj lepiej jest być „poza”,
Bo przynajmniej myśleć mogę
I nikt mi nie wchodzi w drogę!